Η Λουίζα |
| Η Λουίζα είχε μια στάση πολύ διαφορετική. Διεκδίκησε ανέκαθεν μια μικτή ταυτότητα και έλεγε από πολύ μικρή: «Είμαι Ελληνίδα και Αγγλίδα», αλλά η στάση της ως προς τις γλώσσες ήταν πιο σύνθετη. Μίλησε κι εκείνη πολύ νωρίς τα ελληνικά, αλλά μόλις πήγε στο σχολείο τα γαλλικά πήραν αμέσως μια θέση κυρίαρχη. Για τη Λουίζα, το γεγονός ότι ήταν στο εξής τα γαλλικά η γλώσσα στην οποία θα έπρεπε να πετύχει, στο πλαίσιο του σχολικού θεσμού, μοιάζει να ήταν πρωταρχικό κι έτσι έδωσε για κάποιο διάστημα προτεραιότητα σε αυτή τη γλώσσα (είναι αυτό που συμβαίνει στη δεύτερη σκηνή).
Κατά κανόνα στη Λουίζα δεν αρέσει να αναμειγνύει τα διάφορα πολιτιστικά σημεία αναφοράς της. Δεν προσπαθεί καν να βρίσκει συνδέσεις ανάμεσα στα τρία διαφορετικά της σύμπαντα. Για εκείνη μοιάζει σαν η Ελλάδα να είναι η Ελλάδα, η Αγγλία η Αγγλία και το Βέλγιο το Βέλγιο ή, τουλάχιστον, είναι με αυτό τον τρόπο που διαχειρίζεται την πολλαπλότητά της. Είναι πολύ ενδεικτικό ότι κάθε φορά που επιστρέφουμε από την Ελλάδα ή την Αγγλία, ενώ ο Φίλιππος πιάνει αμέσως το τηλέφωνο για να μιλήσει στη γιαγιά του που μόλις αφήσαμε, η Λουίζα προτιμάει να καλέσει στο τηλέφωνο τους φίλους της στις Βρυξέλλες για να τους πει ότι επέστρεψε και ότι θέλει να τους δει. Από την άλλη μεριά όμως, η δασκάλα της μας είπε ότι στην τάξη αναφέρεται πρόθυμα στις ρίζες της, την ελληνική και την αγγλική, και σ' αυτά που γνωρίζει για τις δύο χώρες. |
 |
