Θα μπορούσε να είναι ένα παιχνίδι σε μικρές ομάδες που θα κινητοποιούσε
τα παιδιά και έτσι στη συνέχεια θα μπορούσε να δουλέψει το περιεχόμενο.
Ο δάσκαλος λοιπόν έψαξε και βρήκε εικόνες παζαριών από την Ινδία,
την Ελλάδα, την Αίγυπτο και το Μεξικό, χώρες δηλαδή από τις ηπείρους
με τις οποίες ασχολούνται στη Γεωγραφία. Έκοψε κάθε εικόνα σε πέντε
κομμάτια με μορφή παζλ και έτσι είχε είκοσι κομμάτια παζλ, όσα δηλαδή
και τα παιδιά της τάξης του.
Στο επόμενο μάθημα της Γεωγραφίας μοιράζει στα παιδιά από ένα κομμάτι
του παζλ.
Τα παιδιά νιώθουν αμήχανα:
«Τι είναι αυτό; Τι θα κάνουμε με αυτό, δε θα κάνουμε Γεωγραφία;».
Μα και φυσικά θα κάνουν...
