Όμως εμείς γνωρίζουμε πολύ καλά ότι η γνώση:
- δεν είναι αντικειμενική και δε βρίσκεται «εκεί έξω», για να τη μεταφέρουμε εμείς σαν ιμάντες μεταβίβασης στους μαθητές μας,
- δεν μπορεί να παράγεται ερήμην της κοινωνίας στην οποία διδάσκουμε,
- νοηματοδοτείται σε μεγάλο βαθμό από το μαθητή και το δάσκαλό του, μέσα στη συγκεκριμένη τάξη όπου γίνεται το μάθημα κάθε φορά, και ο μαθητής δεν έχει αυτόνομη αξία η οποία μεταφράζεται σε βαθμό. Η αξία αυτή είναι το αποτέλεσμα του «συμβολαίου» του μαθητή με το δάσκαλό του.
Η Κριτική Παιδαγωγική, λοιπόν, προτείνει, αντί της απλής διδασκαλίας της «αντικειμενικής» γνώσης και της συνακόλουθης «αντικειμενικής» αξιολόγησής της ή ακόμα αντί για τα θεραπευτικά αντισταθμιστικά μέτρα που προτείνει η Ερμηνευτική Παιδαγωγική, την παραγωγή γνώσης μέσα στη σχολική τάξη από τον εκπαιδευτικό και τους μαθητές του από κοινού. Με τον τρόπο αυτό, όταν δηλαδή ο μαθητής είναι «συν-παραγωγός» γνώσης και παράγει το δικό του λόγο, αυτό που πραγματοποιείται μέσα στην τάξη είναι πολύ πιο πέρα από την «αντικειμενική» γνώση η οποία απλώς αναπλαισιώνεται: είναι δημιουργία νέων γνώσεων, παραγωγή βιωματικού και αυθεντικού λόγου με την καθοδήγηση του εκπαιδευτικού. Δεν είναι, λοιπόν, η αξιολόγηση έλεγχος κατοχής γνωστικού τύπου δεξιοτήτων. είναι η αποτύπωση μιας πληθώρας δεξιοτήτων, γνώσεων, συναισθημάτων και πολιτισμικών χαρακτηριστικών τα οποία αποτιμώνται με πολλαπλούς τρόπους για την αυθεντικότητα, τη γνησιότητα, την ειλικρίνειά τους και, τέλος, για τη γνωστική τους ακρίβεια και ορθότητα. μία ορθότητα όμως που είναι αντικείμενο διαπραγμάτευσης και συζήτησης από όλη την τάξη.
|
