Παραδοσιακά στην Παιδαγωγική ο χώρος της αξιολόγησης έχει «χαριστεί» στην Παιδαγωγική Ψυχολογία, όπου και εγκλωβίστηκε θανάσιμα στον μπιχαβιορισμό και τον πολιτικό συντηρητισμό. Η αξιολόγηση του μαθητή στο πλαίσιο της Εμπειρικής Παιδαγωγικής συνδέεται με το τελικό αποτέλεσμα σε στιγμιαίου τύπου εξετάσεις (summative evaluation) και πάντως, ακόμα κι αν το μοντέλο των εξετάσεων είναι βελτιωμένο (πολλαπλές εξετάσεις, συνθετικές εργασίες...), η αντίληψη η οποία λανθάνει είναι αυτή της «αντικειμενικότητας».
«Η μαθησιακή διαδικασία εξισώνεται με μια κανονιστική διαδικασία μεταβίβασης "πακέτων" γνώσεων, στο πλαίσιο της οποίας, ο μεν μαθητής μετατρέπεται σε παθητικό υποκείμενο, ο δε εκπαιδευτικός σε αξιολογητή μιας "εκεί έξω" κατασκευασμένης γνώσης, την οποία απλά μεταβιβάζει και στη συνέχεια αξιολογεί. Έτσι η αξιολόγηση έρχεται να μετρήσει, με αντικειμενικό και έγκυρο ή όχι τρόπο, το τελικό αποτέλεσμα μιας τυποποιημένης και μηχανιστικής μαθησιακής διαδικασίας οι παιδαγωγικές απαιτήσεις της οποίας είναι πολύ περιορισμένες. Στη λογική αυτή εντάσσονται και οι θεωρούμενες "μοντέρνες" τεχνικές αξιολόγησης».
|