Η αξιολόγηση των μαθητών, όπως και όλο το εκπαιδευτικό σύστημα, είναι ταξικά προσδιορισμένα, πεδία πολιτικής αντιπαράθεσης και ταξικής πάλης. Το σχολείο είναι μηχανισμός επιλογής και δεν μπορεί παρά, στο πλαίσιο του καπιταλισμού, να συνεχίσει να είναι έτσι.
Αν δε θέλουμε να είμαστε άδικοι απέναντι στους μαθητές των κατώτερων στρωμάτων και των εθνικών, εθνοτικών, γλωσσικών ή θρησκευτικών μειονοτήτων εφαρμόζοντας την αντικειμενικότητα της Εμπειρικής Παιδαγωγικής, ας μην είμαστε ούτε πατερναλιστικοί απέναντί τους, χαρίζοντάς τους βαθμούς οι οποίοι δεν έχουν κανένα αντίκρισμα.
Μεταξύ αυτών των δύο ακραίων τάσεων υπάρχει η μέση οδός:
- επιδιώκουμε ―στο πλαίσιο των δυνατοτήτων μας κάθε φορά― να κάνουμε όσο το δυνατόν καλύτερη και πλουσιότερη τη διδασκαλία μας,
- ενισχύουμε θετικά τους μαθητές μας,
- φροντίζουμε ώστε η διδασκαλία μας να περιλαμβάνει τις ιδιαιτερότητες των περιοχών στις οποίες διδάσκουμε,
- φροντίζουμε ώστε η εκπαιδευτική μας δραστηριότητα να μην αποκλείει και να μην προσβάλλει τα χαρακτηριστικά εκείνα τα οποία καθιστούν τους μαθητές μας «διαφορετικούς» σε σχέση με εμάς.
Είμαστε δίκαια επιεικείς όταν αξιολογούμε και όχι άδικα «αντικειμενικοί». «Παίζουμε και εμείς το παιχνίδι της αξιολόγησης», ακριβώς γιατί η συμμετοχή σ' αυτό το παιχνίδι καθορίζει εν πολλοίς τα πράγματα στην εκπαίδευση: μέσω της αξιολόγησης, η οποία κάποια στιγμή γίνεται εξωτερική, οι μαθητές μας συνεχίζουν τη φοίτησή τους από τη μία τάξη του Λυκείου στην άλλη, μέσω της αξιολόγησης όσοι μαθητές και όσες μαθήτριές μας συνεχίσουν τις σπουδές τους στο Πανεπιστήμιο θα είναι σε θέση να τις παρακολουθούν ουσιαστικά. Εκτός αξιολόγησης, εμείς είμαστε εκτός παιχνιδιού και οι μαθητές μας εκτός πραγματικότητας. Και εκτός παιχνιδιού, για την περιοχή της Θράκης σημαίνει πολύ «απλά» διαιώνιση της υποεκπαίδευσης, της αμάθειας, του κοινωνικού αποκλεισμού.
|
