Μια νέα μορφή αξιολόγησης
Μέσα από αυτή την ποικιλία και την πολλαπλότητα των εργασιών οι οποίες ανατίθενται στους μαθητές, επιχειρούμε μία ανακατανομή των παραδεδομένων αξιών και των αξιολογικών κρίσεων που συνοδεύουν τους μαθητές της τάξης μας (καλοί και κακοί μαθητές).

Καθώς η νομιμότητα της ερμηνείας έχει περάσει από το δάσκαλο σε ολόκληρη την ερμηνευτική κοινότητα της τάξης, η αξιολόγηση των εργασιών των μαθητών δεν μπορεί παρά να είναι και αυτή έργο συλλογικής αποτίμησης και ευθύνης. Οι μαθητές δεν αξιολογούνται μόνο με εξετάσεις στιγμιαίου τύπου αλλά και με εργασίες τύπου project τις οποίες βεβαίως έχουν τη δυνατότητα, αλλά και την υποχρέωση, να επεξεργαστούν εκ νέου μετά τη διόρθωση που έχει γίνει από τον εκπαιδευτικό, με τη συμμετοχή ολόκληρης της ομάδας. Ο μαθητής ―ο οποίος συνειδητά θα συμμετάσχει στο μάθημα― βλέπει την εικόνα του να βελτιώνεται με το πέρασμα του χρόνου και, εν πάση περιπτώσει, ακόμα κι αν δεν παρουσιάζει θεαματικά αποτελέσματα από την άποψη της βαθμολογικής κλίμακας, ωστόσο παίρνει μία θέση στην τάξη γι' αυτό που είναι και που αξίζει, ούτως ή άλλως. Κάθε μαθητής αποδέχεται τη διαφορετικότητά του. δεν είναι ίδιος με τους άλλους, είναι ίσος μ' αυτούς. Αποδέχεται όμως και τη διαφορετικότητα των άλλων. Γι' αυτό και η παραγωγή του δικού του λόγου ή του λόγου των άλλων δεν είναι απλώς σωστή ή λανθασμένη. Βρίσκει τη θέση της στην πολυφωνία των λόγων στην τάξη και αξιολογείται όχι από κάποιον ανώτερο, με αδιαφανή αντικειμενικά κριτήρια (τα οποία ούτως ή άλλως δεν υπάρχουν), σε σχέση με κάποιον ανύπαρκτο μέσο όρο μαθητή, αλλά αξιολογείται από τους άλλους και αυτοαξιολογείται με διαφάνεια και εντιμότητα βάσει ενός συμβολαίου το οποίο έχει υπογραφεί από κοινού από τα μέλη της τάξης. Οι ομαδικές εργασίες, οι οποίες συνιστούν ένα πολύ ουσιαστικό κομμάτι της δουλειάς μας, παίζουν αυτόν το ρόλο ακριβώς: της άσκησης στην ανοχή της διαφοράς, στην πολυφωνία, στην υπευθυνότητα. Οι εξατομικευμένες εργασίες θα λειτουργούν θεραπευτικά για τους αδύνατους μαθητές. Οι αδύνατοι όμως μαθητές, οι οποίοι συνήθως δεν είναι οι κατά Bourdieu «κληρονόμοι», δε θεωρούμε ότι είναι «στερημένοι» μαθητές, ακριβώς γιατί ο προτεινόμενος τρόπος διδασκαλίας και εξέτασης επιχειρεί έναν επαναπροσδιορισμό του πολιτισμικού κεφαλαίου, της έννοιας του επιτεύγματος, της επιτυχίας μέσω συλλογικών διαδικασιών.
  Σύνδεση με τη θεωρία