Ένα παράδειγμα αναδυόμενου εγγραμματισμού από την ελληνική πραγματικότητα |
|
| Η δασκάλα, στο πλαίσιο δημιουργικών δραστηριοτήτων γραφής, προτείνει στην Α' τάξη ενός δημοτικού σχολείου:
Εκπ.: Να γράψετε τι σας αρέσει να κάνετε πολύ. Φίλιππος: Ταξίδια! (με ενθουσιασμό) Εκπ.: Γράψε πρώτα τη λέξη «ταξίδια», λοιπόν. Ο Φίλιππος γράφει «τακσι.» και σταματά. Αρχίζει να λέει δυνατά μια σειρά από λέξεις, όπως «ξύλο» και «ταξί», επικαλούμενος έτσι την αναπτυσσόμενη γνώση του για τις κανονικότητες της γλώσσας. Αντίθετα με το μαθητή που επαναλαμβάνει «ξου» όταν βλέπει το γράμμα «ξ», ο Φίλιππος έχει μάθει ότι υπάρχουν σταθερές στη γλώσσα στις οποίες μπορεί κανείς να στηριχτεί. Το «ξ» γι' αυτόν είναι μια περίπτωση που άξιζε να διερευνηθεί. Η δασκάλα του παρακολουθεί διακριτικά τις προσπάθειές του, σημειώνοντας τις αλλαγές στις οποίες υπόκειται στη συνέχεια η γραφή της λέξης «ταξίδια». Αρχίζοντας με τη γραφή «ταxι» (από τη λέξη TAXI που γνώριζε), ο Φίλιππος μετακινήθηκε στη γραφή «ταxιδγια», αλλά ήταν φανερό ότι κάτι δεν του άρεσε σε αυτήν. Άρχισε, λοιπόν, να κοιτά γύρω του. Η προσπάθειά του τράβηξε την προσοχή της Μαρίας η οποία καθόταν δίπλα του. Μαρία: Δεν το γράφεις σωστά. Αυτό είναι χ, που το έχει και το όνομα του Χάρη. «Τακσι.» επανήλθε ο Φίλιππος, διστάζοντας για τη συνέχεια αυτή τη φορά. Άρχισε να κοιτά διερευνητικά το χώρο (μια πρακτική στην οποία είχαν μυηθεί τα παιδιά, καθώς στην τάξη υπήρχαν πίνακες αναφοράς με γλωσσικό υλικό χρήσιμο για τις καθημερινές δραστηριότητες και επιγραφές που ενημέρωναν για το περιεχόμενο κουτιών, συρταριών και ντουλαπιών). Το μάτι του έπεσε πάνω στο μεγάλο κουτί με την επιγραφή «Ξύλινα παιγνίδια». Φίλιππος: Ξ, ξ, ξ (δυνατά) Το βλέμμα του φωτίστηκε και με ενθουσιασμό σημείωσε τη λέξη «ταξίδγια». Φίλιππος: Ουφ! Το έγραψα! (με ευχαρίστηση) |
|
| Η συνέχεια του παραδείγματος | |