Ένα παράδειγμα αναδυόμενου εγγραμματισμού από την ελληνική πραγματικότητα
Στη νέα του, λοιπόν, προσπάθεια ξεπέρασε το πρόβλημα με το «ξ», όχι όμως και με το «δια», παρά το γεγονός ότι η επιγραφή «Ξύλινα παιγνίδια» περιείχε τη «λύση» και γι' αυτό το μέρος της λέξης, που, ωστόσο, τράβηξε την προσοχή του. Ξανακοίταξε προσεκτικά την επιγραφή. Προβληματίστηκε. Ξανακοίταξε αυτό που είχε γράψει. Τελικά, διόρθωσε «ταξίδια», μονολογώντας δυνατά.  

Φίλιππος: Δε γράφουμε το γ, το ίδιο με τα «παιδιά».. (απευθυνόμενος στη δασκάλα του, η οποία τον παρακολουθούσε διακριτικά, με φανερή ευχαρίστηση και ενδιαφέρον). Κυρία, το έγραψα σωστά;  

Μελετώντας προσεκτικά τις ιστορίες που έγραφε ο Φίλιππος στη διάρκεια των επόμενων μηνών, η δασκάλα του διαπίστωσε ότι η γραφή του βελτιωνόταν και ωρίμαζε και οι ιστορίες του γίνονταν πιο σύνθετες και πιο πλήρεις.
Είχε διδαχτεί κάποια σημαντικά πράγματα για τις συνέπειες και τις ασυνέπειες της γλώσσας, ενώ η ικανότητά του να συνθέτει (ο βασικότερος στόχος της διδασκαλίας της γραφής) βρήκε έδαφος να αναπτυχθεί.
  Τι μας δείχνει το παράδειγμα του Φίλιππου;