Τον πρώτο χρόνο του Α' Παγκοσμίου Πολέμου οι στρατιώτες της Γαλλίας και της Γερμανίας είχαν εορτάσει τα Χριστούγεννα στη νεκρή ζώνη. Οι κυβερνήσεις, γνωρίζοντας ότι οι στρατιώτες όταν έρχονται σε επαφή καταλαβαίνουν ότι και οι «απέναντι» είναι άνθρωποι, απαγόρευσαν επανάληψη του εορτασμού, επί ποινή θανάτου. Οι προκαταλήψεις βασίζονται στην άγνοια και η δική μου είχε τελειώσει στο Kreuzberg τη δεκαετία του '70. Η πρόταση του Προγράμματος «Εκπαίδευση Μουσουλμανοπαίδων», όπως διατυπώθηκε από την Αλεξάνδρα Ανδρούσου το Σεπτέμβριο του 2002, ήταν ο τρόμος του δημοσιογράφου. «Θέλεις να γράφεις ένα σχόλιο για τα βιβλία που θα εκδόσουμε για τους καθηγητές στην Θράκη;». «Μάλιστα. Αλλά με ποιο θέμα ;». «΄Ο,τι νομίζεις». «Πόσο μεγάλα;». «Θα δούμε». Ο τρόμος του επαγγελματία δημοσιογράφου είναι η ελευθερία στο θέμα και το χώρο. Είναι πολύ εύκολο να γράψεις 235 λέξεις για τα προβλήματα των χοιροτρόφων Φλωρίνης, αλλά τρομακτικά δύσκολο να σου πει ο αρχισυντάκτης: «Κοίτα, σήμερα γράψε ό,τι θέμα θέλεις. Και πού 'σαι... Να μην είναι κάτω από τις 11 λέξεις και πάνω από τις 45.389». Τέλος πάντων, το πρόβλημα του χώρου ξεπεράστηκε. Κάποια στιγμή μου είπαν: «400 λέξεις κάθε κείμενο» και, ασφαλής στο κλουβί του αριθμού, μπόρεσα να συνεχίσω. Το πρόβλημα όμως της θεματικής ήταν δυσκολότερο.