Γιατί στη φυσιολογική ερώτησή μου στην Ανδρούσου: «Γιατί με διαλέξατε να γράφω;»η απάντηση ήταν: «Επειδή σκέφτεσαι συνειρμικά». Μέχρι εκείνη τη στιγμή μού είχαν δώσει δουλειές, επειδή έγραφα ατακαδόρικα, γρήγορα ή επιθετικά. Κανένας όμως δε μου είχε προτείνει δουλειά, επειδή έγραφα «συνειρμικά». Επειδή λοιπόν όταν ξέρεις τι θέλει το αφεντικό προσέχεις να το βάζεις στο κείμενο, το πρόβλημα ήταν: ΄Ημουν αρκετά συνειρμικός ή μήπως από «συν» πηγαίναμε καλά, αλλά από «ειρμό» άστα να πάνε ; Ακόμα περισσότερο, πώς να είσαι συνειρμικός στο σχόλιο κειμένων που με το ζόρι καταλαβαίνεις ; Γιατί η βασική αρχή γραφής των κειμένων ήταν σαφής. Συνήθως στην αρχή κάθε βιβλίου θα εμφανιζόντουσαν ένας «Χασάν», ένας «Γιαννάκης» που θα είχαν προβλήματα. Αλλά, όταν ο δάσκαλος αποφάσιζε να δουλέψει χωρίς προκαθορισμένες απαντήσεις, ομαδικά και με κατανόηση, ο Γιαννάκης και ο Χασάν τα έβρισκαν μια χαρά, προς χαράν των ειρηνόφιλων πολιτών και λύπη των εταιριών κατασκευής οπλικών συστημάτων. Το να δουλεύεις πάνω σε ένα τόσο καθορισμένο format είναι σαν να είσαι Ιάπωνας ζωγράφος του 18ου αιώνα που έχει αποσυρθεί από τα εγκόσμια, για να ζωγραφίσει ένα φύλλο από κάθε οπτική γωνία. Το να μην ξέρεις όμως τι ζωγραφίζεις είναι απελπισία.