Πώς αλλιώς όμως να τους τις μάθει;

Η μόνη αλληλεπίδραση που υπάρχει στη συγκεκριμένη σκηνή είναι αυτή ανάμεσα στον Αχμέτ και τον εκπαιδευτικό («Κύριε... διαβάζεις!»).

Ο Αχμέτ δεν ξέρει τη λέξη «περίπτερο» που του ζητάει ο εκπαιδευτικός, καταβάλλει όμως μια προσπάθεια να απαντήσει χρησιμοποιώντας αντισταθμιστικές στρατηγικές. Συνδυάζει δηλαδή όλα τα μέσα που διαθέτει για να μπορέσει να επικοινωνήσει, για να μπορέσει, με άλλα λόγια, να επιλύσει ένα «γλωσσικό πρόβλημα» με το οποίο βρίσκεται αντιμέτωπος. Έτσι, αφού δεν μπορεί να κατονομάσει αυτό που του ζητείται («περίπτερο»), προσπαθεί, χρησιμοποιώντας αυτά που ξέρει, να περιγράψει κάτι σχετικό με αυτό.

Είναι σαν να θέλει να πει: «εκεί πουλάνε και πράγματα που μπορείς να τα διαβάσεις...».

Η ύπαρξη ενός στοιχείου της εικόνας (οι εφημερίδες) και η στρατηγική της δείξης αποτελούν τα εργαλεία που χρησιμοποιεί για να απαντήσει στην ερώτηση του εκπαιδευτικού. Και ενώ ο κάθε ενήλικας θα ήταν πολύ επιεικής απέναντι σε αντίστοιχες στρατηγικές ενός παιδιού που μόλις μαθαίνει τη γλώσσα του και θα προσπαθούσε να αποκρυπτογραφήσει το περιεχόμενο του νοήματος που αυτό θέλει να μεταδώσει, εδώ ο εκπαιδευτικός θεωρεί την απάντηση ―η οποία βασίζεται στην εικόνα― λανθασμένη, την απορρίπτει και προτείνει στη θέση της τη ζητούμενη λέξη, αποδυναμώνοντας έτσι το ρόλο της εικόνας.

Ο Αχμέτ είναι ίσως αυτός που, περισσότερο από όλους, αξιοποίησε την εικόνα για να επικοινωνήσει και ίσως να είναι και αυτός που προσπαθώντας «έμαθε κάτι». Μήπως όμως θα μάθαινε περισσότερα, αν ο εκπαιδευτικός αξιοποιούσε την απάντησή του, αν αξιοποιούσε δηλαδή και ο ίδιος με διαφορετικό τρόπο την εικόνα;