Αρχικά η εικόνα, και όχι το κείμενο, είναι αυτή που προσελκύει ένα μικρό παιδί, του εγείρει την περιέργεια και το κάνει να θέλει να ξεφυλλίσει, για παράδειγμα, ένα βιβλίο. Ακόμη και ένα πολύ μικρό παιδί αυθόρμητα αναζητά σε μια εικόνα στοιχεία που του είναι οικεία, στοιχεία με τα οποία μπορεί να ταυτιστεί και με βάση αυτά την επεξεργάζεται.
Το παιδί:
Προσδίδει ιδιότητες και χαρακτηριστικά σε αυτά που βλέπει,
Νοηματοδοτεί την εικόνα και αυτή η νοηματοδότηση  μπορεί να διαφέρει από παιδί σε παιδί ανάλογα με τα βιώματα και τις εμπειρίες του (π.χ. το σκυλάκι της εικόνας μπορεί να το λένε Σπίθα, επειδή έτσι λένε και το δικό του σκυλάκι).
Αναγνωρίζει τον εαυτό του μέσα στην εικόνα και η ταύτιση, π.χ., με ένα από τα πρόσωπα της εικόνας, δημιουργεί θετική στάση και αποτελεί κίνητρο για μια σειρά από εσωτερικές διεργασίες (συναισθήματα, σκέψεις, συσχετίσεις, συγκρίσεις κ.λπ.) που συμβαίνουν αυθόρμητα. Δεν είναι τυχαίο ότι τα παιδιά, βλέποντας μια οποιαδήποτε εικόνα, κάνουν σχεδόν πάντα (και ενίοτε εκφράζουν) συσχετισμούς της μορφής: «τέτοιο αυτοκίνητο έχω κι εγώ», «εμένα μου πήραν πιο ωραία μπάλα», «έχω πάει μια φορά στη θάλασσα», «εδώ λέω ότι…», «εδώ ο Χ θύμωσε» κ.λπ. Αυτές οι εσωτερικές διεργασίες αποτελούν βασικούς παράγοντες στη διαδικασία μάθησης και βασικές δεξιότητες. Το αν οι διεργασίες αυτές παραμένουν εσωτερικές ή αν το παιδί θα προσπαθήσει, ή θα θελήσει, να εκφράσει και με λόγια αυτά που σκέφτεται και νιώθει με αφορμή μια εικόνα εξαρτάται από το πλαίσιο μέσα στο οποίο αυτή του παρουσιάζεται.
Πέρα όμως από αυτό, μέσω της εικόνας δημιουργείται το κίνητρο για την κατάκτηση του άγνωστου, προκύπτει η ερώτηση που ζητά απάντηση, η περιέργεια που οδηγεί στο άνοιγμα προς τον έξω κόσμο, στην κατανόηση του νέου. Αυτή η κατανόηση μπορεί να επιτευχθεί μέσω της σύγκρισης με το παλιό, με το βίωμα, με την προηγούμενη γνώση.
|
