Σε περιπτώσεις παιδιών που ο πολιτισμικός κώδικας του σχολείου είναι διαφορετικός από το δικό τουςbr>
είτε επειδή ζούνε σε χώρους χωρίς πολλά ερεθίσματα
είτε επειδή η κουλτούρα τους δεν ταυτίζεται με την κυρίαρχη κουλτούρα
η αναγνώριση του εαυτού τους, των δικών τους παραστάσεων και του δικού τους κόσμου μέσα σε αυτά που προτείνει το σχολείο αποτελεί βασική κινητήρια δύναμη ώστε τα παιδιά να νιώσουν ότι το σχολείο δεν τα αγνοεί, ότι αποτελεί συνέχεια του κόσμου τους και, κατά συνέπεια, να ενδιαφερθούν και να εμπλακούν σε αυτό που συμβαίνει μέσα στην τάξη, εφόσον αυτό τα αφορά.
Παράλληλα, σε περιπτώσεις που το περιβάλλον των παιδιών είναι φτωχό σε παραστάσεις, η εικόνα ανοίγει νέες προοπτικές, προκαλώντας:
την απορία
το «ξάφνιασμα»
τη «γνωστική σύγκρουση» (τι είναι αυτό που δεν ξέρω, τι είναι αυτό που μου ανατρέπει αυτό που ξέρω;),
στοιχεία απαραίτητα για την οικοδόμηση της νέας γνώσης, αλλά και για τη συνειδητοποίηση του γεγονότος ότι ο ιδιαίτερος κόσμος του καθενός αποτελεί μέρος μιας ευρύτερης πραγματικότητας. Η εικόνα δίνει λοιπόν κίνητρο και βοηθά στη μετάβαση από το γνωστό στο άγνωστο.
|