Τι θα μπορούσε όμως να κάνει ο εκπαιδευτικός;
Αρχικά, θα μπορούσε να «προτείνει» περισσότερο ανοιχτούς τρόπους επικοινωνίας, δηλαδή να ζητήσει από τα παιδιά:

  • να περιγράψουν με τον τρόπο που θέλουν, χρησιμοποιώντας εναλλακτικές στρατηγικές, αυτά για τα οποία τα ρωτάει,
  • να χρησιμοποιήσουν άλλες εικόνες για να του δείξουν αυτό που δεν μπορούν να εκφράσουν,
  • να τους δώσει χρόνο να σκεφτούν και να ψάξουν κάπου αλλού κάποιες λέξεις. Αυτή η διαδικασία θα ήταν σίγουρα πολύ πιο ενδιαφέρουσα και για τα παιδιά και για τον ίδιο και, ακόμη, πολύ πιο αποτελεσματική τόσο σε σχέση με την οικοδόμηση γνώσεων όσο και σε σχέση με την εξάσκηση κάποιων μεθοδολογικών δεξιοτήτων.


    • Τι θα μάθαιναν τα παιδιά;
  • να αντιμετωπίζουν «προβληματικές καταστάσεις»,
  • να βρίσκουν τρόπους επικοινωνίας,
  • να αναζητούν πληροφορίες,


    • θα καλλιεργούσαν, με άλλα λόγια, μια σειρά από δεξιότητες που μας επιτρέπουν να «μαθαίνουμε». Ταυτόχρονα, η ενεργοποίηση της μνήμης, η αναζήτηση μιας λέξης αλλού, σίγουρα θα έκανε τα παιδιά, αν όχι να μάθουν τη λέξη, να συνειδητοποιήσουν ότι κάπου μπορούν να την αναζητήσουν και να μάθουν πού. Αν μάλιστα τις λέξεις αυτές τις χρησιμοποιούσαν στη συνέχεια τα ίδια τα παιδιά για να «ζωντανέψουν» την εικόνα, στο πλαίσιο ενός παιχνιδιού ρόλων, τότε σίγουρα θα τις μάθαιναν πιο εύκολα και θα τις θυμούνταν, αφού η μνήμη δε λειτουργεί ανεξάρτητα από το ενδιαφέρον και το κίνητρο.
        Δηλαδή;