Αντίθετα, το σχολείο..
...δεν αντιμετωπίζει το μαθητή σαν ομιλητή, δηλαδή παραγωγό νοήματος. Δίνει προσοχή μόνο στο λάθος και όχι στην προσπάθεια, διορθώνει ασταμάτητα, χωρίς ποτέ να επιβραβεύει την προσπάθεια, τέλος παραγνωρίζει την αρχή ότι το νόημα στη γλώσσα το δίνει η περίσταση επικοινωνίας, και διδάσκει άγνωστες λέξεις, με αποτέλεσμα να κουράζονται τα παιδιά χωρίς να μαθαίνουν και πολλά παραπάνω απ' όσα ήδη ξέρουν.

Eπιπλέον το σχολείο κάνει κάτι ιδιαίτερα βίαιο, μεταφέροντας στα μικρά παιδιά το μήνυμα ότι η μητρική τους γλώσσα, αυτή που έμαθαν από βρέφη στην αγκαλιά της μάνας και στην επικοινωνία με το στενό οικογενειακό περιβάλλον, είναι «λαθεμένη» γλώσσα.

Για να προσθέσει γλωσσικές γνώσεις το σχολείο, οφείλει πριν απ' όλα να αντιμετωπίσει το μαθητή σαν αυτό που είναι, δηλαδή φυσικός ομιλητής, ομιλών άνθρωπος. Για να τον αντιμετωπίσει ως άνθρωπο/κάτοχο του λόγου, οφείλει να σεβαστεί τη γλώσσα που ήδη μιλάει. Oλόκληρη σχεδόν η σύγχρονη βιβλιογραφία για τη γλωσσική διδασκαλία τεκμηριώνει ότι αν το σχολείο δε σεβαστεί τη γλώσσα που ήδη μιλάει ο μαθητής, δεν μπορεί να καταφέρει να του μάθει άλλες, πρόσθετες και απαραίτητες γλωσσικές γνώσεις και άλλες γλώσσες.

Oδηγεί το σχολείο τους μαθητές σε αποτυχία στα γλωσσικά μαθήματα, όταν υποτιμάει τη γλώσσα που μιλάνε, δηλαδή υποτιμάει ολόκληρο το γλωσσικό δυναμικό που κάνει όλα τα παιδιά ομιλούντες ανθρώπους, ιδίως για λόγους ψυχολογικούς. Tο «στίγμα» κατωτερότητας στη μητρική γλώσσα των μαθητών είναι ανεπανόρθωτο πλήγμα που εμποδίζει τα παιδιά να γίνουν καλοί μαθητές. Kαι αυτό γιατί η γλώσσα η μητρική είναι η πιο σημαντική γλώσσα για όλους τους ανθρώπους.
Η σημασία της μητρικής γλώσσας