Ο ίδιος ο εκπαιδευτικός διαπιστώνει πως...
...η απόδοση των παιδιών στις γραμματικές ασκήσεις δε μοιάζει να σχετίζεται με την απόδοσή τους στην παραγωγή γραπτού κειμένου, κάτι που του στερεί τη δυνατότητα να τις χρησιμοποιήσει σαν ένα εργαλείο άμεσης αντιμετώπισης αλλά και μακροπρόθεσμης εξάλειψης του λάθους.

Μήπως λοιπόν η καταδίκη του λάθους και η επιθυμία εξοστρακισμού του από τη διδακτική πράξη στο πλαίσιο της παραδοσιακής παιδαγωγικής, της επηρεασμένης από συμπεριφοριστικές αντιλήψεις, αντανακλά ―εκτός από τη συσσωρευτική αντίληψη για τη γνώση― και μια αμηχανία απέναντι στο λάθος, μια αδυναμία να του αναγνωριστεί ένας περισσότερο δυναμικός και δημιουργικός ρόλος στη μάθηση;