Το λάθος ως «πρόβλημα»
Στις δύο πρώτες σκηνές, τα λάθη των παιδιών αντιμετωπίζονται ως ένα «πρόβλημα», ως μια «δυσλειτουργία» της γνωστικής διαδικασίας.

Οι απαντήσεις των περισσότερων παιδιών στην 1η σκηνή είναι εσφαλμένες, συγκρινόμενες με την αναμενόμενη από τον εκπαιδευτικό «σωστή απάντηση».

Το ίδιο συμβαίνει και με το γραπτό κείμενο (2η σκηνή). Το λάθος στη συγκεκριμένη περίπτωση αντανακλά την απόσταση ανάμεσα στην τελική παραγωγή του παιδιού και στο αντικειμενικά σωστό κείμενο. Η γραπτή παραγωγή του παιδιού χαρακτηρίζεται «λάθος» από τον εκπαιδευτικό, ο οποίος εκφέρει μια συνολική αξιολογική κρίση από την οποία φαίνεται ότι δεν αποδέχεται τις λανθασμένες απαντήσεις.

Αυτός ο τρόπος αντιμετώπισης του λάθους μάς παραπέμπει στην αντίληψη της παραδοσιακής παιδαγωγικής, σύμφωνα με την οποία το λάθος είναι ένδειξη μιας ατελούς εργασίας του μαθητή, ο οποίος δεν έχει ακόμη συσσωρεύσει μια «επαρκή ποσότητα γνώσης» ώστε να το αποφύγει.
Από πού απορρέει αυτή η αντίληψη;