Τα «λάθη»

Γιατί άραγε ο Εριόν λέει «Βατράχης» (σκηνή 1η); Μήπως είναι επηρεασμένος από τη λέξη «μανάβης» που έχει πρόσφατα κατακτήσει, κάτι που μας δείχνει ότι ξέρει πως κάποια από τα αρσενικά ονόματα τελειώνουν σε -ης και επομένως θα είχε νόημα να τον οδηγήσει ο εκπαιδευτικός ―μέσω της σύγκρισης και βασιζόμενος στην κατακτημένη γνώση― στο να κατανοήσει ότι αυτό δεν ισχύει για όλα τα αρσενικά ονόματα;

Μήπως, αντίστοιχα, ο Αλί (σκηνή 1η), επηρεασμένος από αυτό που μόλις άκουσε από τον Εριόν, βασίζεται στην κατάληξη σε -η για να θεωρήσει ότι πρόκειται για θηλυκό ουσιαστικό και να μιλήσει για τη «Βατράχη», δείχνοντάς μας ότι ξέρει πως τα θηλυκά ουσιαστικά είναι αυτά που τελειώνουν σε -η;

Τι συμβαίνει με το Ριτβάν (σκηνή 1η) όταν λέει «πηγαίνεις» αντί «πηγαίνει»; Μήπως αυτό δείχνει ότι έχει ήδη κατακτήσει το β΄ ενικό πρόσωπο, το οποίο του είναι πιο οικείο από την καθημερινή του επικοινωνία, δεν έχει όμως διακρίνει το β΄ από το γ΄ πρόσωπο; Μήπως η προσφώνηση «Κυρία» είναι αυτή που τον παρασύρει να χρησιμοποιήσει τελικά το β΄ ενικό;

Είναι τα λάθη του Ερτζάν (σκηνή 2η) στο γραπτό του κείμενο τυχαία ή συστηματικά; Μήπως θεωρεί ότι η αντωνυμία «μου» αποτελεί τμήμα της λέξης που συνοδεύει («μπαμπαμου»); Μήπως έχει μια ιδιαίτερη δυσκολία σε σχέση με τα περισσότερα συμφωνικά συμπλέγματα («ηρφαι»/«πράχματα»/«ποτοκάλες»/«παπούτζια») και με τα διπλά σύμφωνα («πσαρια»/«αμάκσια»), τα οποία μπορεί όμως να αναλύσει στους ήχους που τα αποτελούν; Μήπως το «πολη» το χρησιμοποιεί σαν άκλιτο («πολη πραχματα»/«πολη αθροπο»/«αμακσια πολη»); Γιατί δε βάζει τόνους; Γιατί σε πολλές από τις προτάσεις του βάζει το ρήμα στο τέλος; Μήπως πολλά από αυτά τα λάθη οφείλονται σε παρεμβολές της μητρικής του γλώσσας;