Δεν υπάρχει ένας αλλά πολλοί τρόποι επεξεργασίας του λάθους, που μπορούν να χρησιμοποιηθούν παράλληλα.
-
Μπορεί να γίνει ομαδική επεξεργασία του λάθους με βάση τα λάθη που είναι κοινά στα περισσότερα παιδιά μιας τάξης.
- Μπορούν να φτιαχτούν από τον εκπαιδευτικό τεχνητά κείμενα με αντίστοιχα λάθη και να ζητηθεί από τα παιδιά, ατομικά ή ομαδικά, να τα διορθώσουν, ή ακόμη μπορεί να κάνει ο ίδιος λάθη σε προφορικές προτάσεις και να ζητάει από τα παιδιά κάτι αντίστοιχο. Στα παιδιά, εξάλλου, αρέσει πολύ να διορθώνουν, ειδικά αν αυτός που κάνει λάθη είναι ο ενήλικας. Αυτό τα οδηγεί στο να μη νιώθουν άβολα με τα δικά τους λάθη.
- Μπορούν να διδαχτούν τα παιδιά με τρόπο συστηματικό στρατηγικές αυτοδιόρθωσης, με τη χρήση όλων των δυνατών βοηθημάτων που υπάρχουν στην τάξη (λεξικά, σχολικά ή εξωσχολικά βιβλία, καρτέλες και επιγραφές που βρίσκονται στους τοίχους της τάξης κ.λπ.). Η αυτοδιόρθωση είναι, εξάλλου, μία από τις βασικές δεξιότητες που καλείται να αποκτήσει ο μαθητής, αφού τον καθιστά ικανό να «ρυθμίζει» τη μάθησή του, δηλαδή να μαθαίνει πώς να μαθαίνει.
- Μπορεί να ζητηθεί από τα παιδιά να εξηγήσουν (όταν αυτό είναι εφικτό) πώς σκέφτηκαν για να οδηγηθούν σε μια συγκεκριμένη απάντηση. Πρόκειται για μια μεταγνωστική διαδικασία που αποτελεί πηγή ικανοποίησης και δημιουργεί εσωτερικά κίνητρα για μάθηση.
Το ποιος από αυτούς τους τρόπους είναι κάθε φορά ο καταλληλότερος δεν μπορεί παρά να αποτελεί απόφαση του ίδιου του εκπαιδευτικού. Κοινό στοιχείο όλων αυτών των τρόπων είναι η λογική που αναπτύχθηκε παραπάνω.
|
