Πριν ένα περίπου μήνα είχαμε πιάσει κουβέντα με ένα βραζιλιάνο μουσικό της τζαζ, ονόματι Ζοάου «Κάτι». Μέσα σε μερικά λεπτά η συζήτηση είχε έρθει στο ποδόσφαιρο. Ο βραζιλιάνος, που ζει στην Αγγλία τα τελευταία 30 χρόνια, αναφέρθηκε σε ένα φιλικό ματς της Εθνικής Βραζιλίας με την Αγγλία στο Γουέμπλεϊ. Το ματς είχε γίνει το 1977, είχε τελειώσει 0 - 0 και ανάθεμα αν υπάρχει άνθρωπος να θυμάται μια φάση. Οχι όμως ο Ζοάου. Θυμήθηκε ότι γύρω στο 60ο λεπτό ο Εντερ είχε σουτάρει από τα 35 μέτρα. Η μπάλα είχε σηκωθεί 20 μέτρα. Ενώ ο τερματοφύλακας της Αγγλίας Ρέι Κλέμενς παρακολουθούσε την μπάλα περιμένοντας να δει σε ποια σειρά της κερκίδας θα κατέληγε, η μπάλα άρχισε να πέφτει. Σαν τούβλο. Σαν βαριά μπαγκέτα των ντραμς που προσγειώνεται με δύναμη στο οριζόντιο ξύλινο δοκάρι του τέρματος της Αγγλίας. Ο Ζοάου περιέγραφε τη φάση. Ταυτόχρονα το χέρι του χτυπούσε ρυθμικά το ξύλο του μπαρ. Είχα δει το ίδιο ματς. Θα μπορούσα να τον διακόψω για να του πω ότι η φάση είχε γίνει 10 λεπτά αργότερα. Το μόνο που θα είχα καταφέρει θα ήταν να φέρω την κουβέντα στη δυτικοευρωπαϊκή κουλτούρα και να χάσω μια ολόκληρη παράσταση. Αυτά που λες τα ξέρεις. Από αυτά που σου λένε μαθαίνεις. Οχι μόνο λέξεις και αριθμούς αλλά και διαφορετικούς τρόπους να παρατηρείς τη ζωή.