Πενήντα χρόνια λέω «ενοχλιούνται» και «του αλλουνού». Τριάντα χρόνια τώρα σταμάτησα να προσπαθώ να τα πω σωστά. Γιατί κατάλαβα ότι κανένας με το «ενοχλιούνται» δε ρώτησε: «το θέλεις ζεστό ή κρύο ;» και με το «αλλουνού» δε νόμισε ότι είναι ατόλ του Ειρηνικού. Ολοι καταλάβαιναν. Απλά με διόρθωναν, προσπαθώντας να δείξουν ότι μιλάνε καλύτερα ελληνικά. Είχαν δίκιο. Μόνο που τα νοήματα δεν τα κάνει η σωστή γραμματική αλλά το περιεχόμενο. Ευτυχώς όταν πιέστηκα να αλλάξω τον τρόπο της ομιλίας μου ήμουν μεγάλος για να επηρεάζομαι.

Αποφάσισα να αφήσω τους αλλουνούς να ενοχλιούνται.

Πριν από 40 χρόνια, πριν την τηλεόραση οι προφορές ήταν περισσότερο αποδεκτές γιατί οι Aθηναίοι γυαλάκηδες δεν είχαν επιβάλλει τη δικιά τους. Μέχρι να δημιουργηθεί η ενοχή στον επαρχιώτη ότι δε μιλάει με την εκφορά και την προφορά του λόγου που έχει ο Αθηναίος της περιοχής που περικλείεται βόρεια από το Λυκαβηττό, νότια από τη Διονυσίου του Αρεοπαγίτου, δυτικά από τη Μασσαλίας και ανατολικά από το Καλλιμάρμαρο ο σωστός λόγος ήταν του παπά και του παππού.

Αργότερα, ο λόγος έγινε ορθοφωνία και λόγιος έγινε αυτός που κάνει πάσα το βίντεο με το παράθυρο της «Κουνιάδας του θύματος». Φτάνει η πάσα να γίνει ορθοφωνικά.

Το 1976 για τους Ολυμπιακούς του Μόντρεαλ η Διεθνής Ολυμπιακή Επιτροπή είχε δημιουργήσει μια υποεπιτροπή με το ακρωνύμιο C.O.J.O. Τα ακρωνύμια όμως προφέρονται συνήθως με μια λέξη. «Κόχο» στα ισπανικά σημαίνει ένα ανδρικό μέλος που ενίοτε χρησιμοποιείται και για την καταγραφή των αντιπαθητικών.