Όταν το «Ψαρά» είχε βυθισθεί το 1941 έξω από τη Σαλαμίνα ο πατέρας μου, Ανδριανός, χρειάστηκε να κολυμπήσει 3 περίπου μίλια, μέχρι το Πέραμα. Κάτω από το πουκάμισο του είχε βάλει μια μικρή, ξύλινη εικόνα του Αγίου Νικολάου.

Το «Ψαρά» ήταν η ζωή μου, το Βερολίνο του 1973 η δική μου Σαλαμίνα όπου είχα βουλιάξει, η εικόνα του Αγίου Νικολάου τα γάντια του τερματοφύλακα. Για τη θεϊκή παρέμβαση έπρεπε να βρεθεί ομάδα, που δεν ήταν άλλη από της μπυραρίας του Νόικελν όπου έμενα. Με το πολλά υποσχόμενο όνομα «Marathon 02».

Τα νούμερα στο τέλος των ονομάτων των γερμανικών ομάδων είναι πάντα το έτος της ιδρύσεως τους. Το «Μάραθων» όμως τι ; Μια ομάδα μεταναστών του 1902 που προσπάθησε να διατηρήσει τις μνήμες της πατρίδας ;

Η πατρίδα όμως είναι αυτοπροσδιορισμός. Τα παλικάρια της «Μάραθων» ήταν Γερμανοί. Το 1902 είχαν αποφασίσει ότι είναι «έλληνες». Για εμένα είχαν αποφασίσει όμως άλλοι. Αλλά οι δρόμοι μας είχαν ενωθεί.

Δε χρειάστηκαν ούτε δύο λίτρα Schultheis για να ανακαλύψω ότι η «Marathon» εκτός του ότι δεν είχε καμία σχέση με την Ελλάδα, κανένας δεν ήξερε ποιος στο διάολο την είχε ονομάσει έτσι, αλλά κατά κοινή παραδοχή θα πρέπει να ήταν κάποιος ελληνολάτρης στις αρχές του 20ου αιώνα. Το θέμα της ονομασίας όμως ήταν δευτερεύον. Αυτό που ενδιέφερε ήταν να ξαναπαίξω τέρμα. Είτε η ομάδα ήταν ελληνική είτε γερμανική και την είχε ιδρύσει ο ίδιος ο Αδόλφος μού ήταν αδιάφορο. Ηθελα να παίξω. Οπως και η «Μάραθων» ήθελε τερματοφύλακα. Στο stamtisch, το στρογγυλό τραπέζι που είναι ρεζερβέ μόνο για τους μόνιμους πελάτες, συμφώνησα με τον προπονητή της ομάδας να πάω την επόμενη μέρα για προπόνηση. Μια νέα «καριέρα» άρχιζε.