|
Πριν από κάτι χρόνια, όταν ήμουνα ακόμα διαιτητής πυγμαχίας, σε κάποιο αδιάφορο τουρνουά είχαν ορισθεί να παίξουν δύο πιτσιρικάδες. Ο ένας λεγόταν Βοϊδονικόλας και ο άλλος Κατσαφάδος. Ε, και λοιπόν ; Και λοιπόν αμφότερα ονόματα ανήκουν σε ιστορικές μανιάτικες οικογένειες του Πειραιά, που δε θα δεχόντουσαν να χάσει η μία από την άλλη, ακόμα και αν το ματς γινόταν στο φιδάκι. Επειδή είμαι από τον Πειραιά, ένας παράγοντας μου είπε: «Ανέβα, Αντωνάκη, και κοίταξε να κάνεις ό,τι σε φωτίσει ο Θεός».
Το ματς άρχισε με τους πιτσιρικάδες να «σκοτώνονται». Όταν πέρασε η πρώτη φούρια άρχισαν να ηρεμούν. Στο τέλος του τρίτου γύρου, με το καμπανάκι, αγκαλιάστηκαν. |
Γιατί στα εννέα λεπτά που αντάλλασσαν γροθιές κατάλαβαν ότι οι περιγραφές για τα «τέρατα», που η μία οικογένεια έλεγε ότι είναι τα μέλη της άλλης, ήταν παραμύθια. Οι συγγενείς τους γρήγορα τους πήραν στις γωνίες. «Καλά του έκανες, κορόνα μου». «Δικό σου είναι το ματς, αγόρι μου». Ούτε καν θυμάμαι ποιος είχε κερδίσει. Το μόνο που θυμάμαι είναι ότι αν έρθουν σε επαφή ακόμα και οι Βοϊδονικολαίοι και οι Κατσαφάδοι μπορεί να γίνουν φίλοι. Και ότι τέρατα δεν υπάρχουν ούτε στον πάτο του Λοχ Νες. Ζουν στις βεντέτες και γεμίζουν τα βιβλία της «Ιστορίας».
|