Μου πήρε αρκετά χρόνια μέχρι να μάθω ότι ο Θόδωρος Κολοκοτρώνης δεν είναι ο μεγαλύτερος ήρωας της Τουρκίας. Είχα την εντύπωση ότι οι ήρωες της Ελλάδας ήταν ήρωες και όλου του κόσμου.

Οι αρχικές μου υποψίες ότι ο Χριστός δε μίλαγε ελληνικά - έστω και με προφορά Χατζηνικολάου - και ότι ο ήρωας του ενός είναι ο εγκληματίας του άλλου επιβεβαιώθηκαν με την αποχώρηση της τελευταίας μου τσατσάρας.

Αργότερα άρχισα να αμφιβάλλω για την αυθεντία των «ιστορικών». Οχι τόσο για αυτά που γράφουν αλλά για το πού στο διάολο τα βρήκαν. Μέχρι σήμερα έχω διαβάσει ότι την Κερκόπορτα την άνοιξε ένας Εβραίος -μάλλον κομμουνιστής - ότι ο Παλαιολόγος παρέδωσε την Πόλη και πέθανε συνταξιούχος στην Ιταλία και περιμένω με αγωνία την ημέρα που θα διαβάσω ότι η Πόλη έπεσε γιατί κάποιος ξέχασε τα κλειδιά κάτω από το πατάκι.

Το πρώτο πράγμα που έμαθα να κάνω για να μην τρελαθώ ήταν να μελετώ τα γεγονότα με βάση την πιο απλή λογική. Πρώτον, δεν υπάρχει λαός που να τα έχει κάνει όλα σωστά και οι άλλοι πάντα να του την πέφτουν. Είναι σαν τη διαιτησία στο ποδόσφαιρο. Πάντα μας αδικούν όταν παίζουμε με ξένες ομάδες. Ακόμα και όταν μας δίνουν πέναλτι τη στιγμή που κατεβαίνει η ομάδα από το πούλμαν. Έπειτα στην Ιστορία, όπως διδάσκεται, οι αριθμοί είναι κάπως ροκ.

Για παράδειγμα, ένα πράγμα που είχα διαβάσει στη στρατιωτική ιστορία του Ντέλμπρικ είναι ότι με το πλάτος των δρόμων της Αρχαίας Ελλάδας αν οι Πέρσες ήταν ένα εκατομμύριο, εκτός του ότι ήταν αδύνατο να τραφούν, τη στιγμή που θα έμπαινε ο πρώτος στην Αθήνα ο τελευταίος θα έβγαινε από τα Σούσα.