Η προσπάθεια αναζήτησης λύσεων σε εκπαιδευτικές καταστάσεις
παρόμοιες με αυτή που περιγράψαμε (έλλειψη κινήτρου, απουσία κοινών
στόχων εκπαιδευτικού και μαθητών κ.λπ.) -ή σε καταστάσεις περισσότερο
δύσκολες από αυτήν- οδήγησε στην επανεξέταση και αναβίωση και της ολιστικής,
ενιαιοποιημένης ή ολοκληρωτικής προσέγγισης της γνώσης - προσέγγισης
που στον παιδαγωγικό χώρο την έχουμε συναντήσει ήδη από το κίνημα της
«Νέας Αγωγής».
«Αρχικά αντιλαμβανόμαστε αυτά που μας περιβάλλουν ως
"ολότητες" με τη βοήθεια της διαίσθησης και τα εντάσσουμε
μέσα σε ένα ευρύτερο πλαίσιο, προτού τα αναλύσουμε και τα συσχετίσουμε
μεταξύ τους (ψυχολογία της ολότητας).»
Η αντίληψη αυτή μεταφράζεται σε έναν τρόπο «διδασκαλίας»
ο οποίος βρίσκεται μακριά από τη δομή και τη λογική του παραδοσιακού
μαθήματος και ο οποίος απαντά στην αποσπασματικότητα και τον πολυκερματισμό
που χαρακτηρίζουν τα παραδοσιακά αναλυτικά και ωρολόγια προγράμματα.
Ο όρος «διαθεματική προσέγγιση», που σήμερα χρησιμοποιείται
πλέον και επίσημα (βλ. Διαθεματικό Ενιαίο Πλαίσιο Προγράμματος Σπουδών/ΔΕΠΠΣ),
αποδίδει σε επίπεδο διδακτικής μεθοδολογίας την ολιστική ή ολοκληρωτική
αυτή αντιμετώπιση της γνώσης. Όμως...
Σε τι συνίσταται ακριβώς η «διαθεματική προσέγγιση»;
Ποιες είναι οι θεωρητικές της βάσεις;
|