Συστημική προσέγγιση / Αλληλεπίδραση και κυκλική αιτιότητα

Το αντικείμενό μας εδώ δεν είναι να επαναλάβουμε το θέμα της σχολικής αποτυχίας σε σχέση με την κοινωνικο-οικονομική καταγωγή της οικογένειας

και τις παρεμβάσεις που μπορούν να γίνουν με ενισχυτικά προγράμματα διδασκαλίας αλλά τη σχέση της οικογένειας με το σχολείο, υιοθετώντας τη θεωρητική προσέγγιση της αλληλεπίδρασης και της συστημικής θεωρίας.

Μια τέτοια προσέγγιση δεν ενδιαφέρεται για τη σχέση αιτίας και αποτελέσματος με ένα γραμμικό τρόπο.

Εάν μείνουμε σε μια μονολογική εκδοχή αιτίου και αιτιατού, σε μια λογική δηλαδή που αναζητεί ένα μοναδικό αίτιο, αναπόφευκτα θα οδηγηθούμε στην αναζήτηση του υπεύθυνου για τη σχολική αποτυχία. Με άλλα λόγια: «ποιος ή τι είναι που φταίει;». Εάν δε φταίει το παιδί, τότε θα φταίει ο δάσκαλος, εάν δε φταίει ο δάσκαλος, τότε θα φταίνε οι γονείς ή, ακόμη χειρότερα, θα φταίνε και οι δύο. Η αναζήτηση της λύσης μέσα από αυτού του είδους το σκεπτικό δεν μπορεί παρά να οδηγήσει σε απογοήτευση. Τέτοια μεγάλη απογοήτευση αποπνέει και ο λόγος των εκπαιδευτικών στα παραδείγματα με τα οποία ξεκινήσαμε.

Τι κάνει η συστημική προσέγγιση;