Δύο σκηνές


Σκηνή 1η

Σκηνή 2η

Και στις δύο αυτές σκηνές οι εκπαιδευτικοί βρίσκονται αντιμέτωποι με το «διαφορετικό».
  • Τη μητρική γλώσσα των παιδιών,
  • τις συνήθειες,
  • τον τρόπο ντυσίματος,
  • την εικόνα της πόλης.
Στις αντιδράσεις και των δύο υπάρχει ένας κοινός παρονομαστής: και για τους δύο εκπαιδευτικούς η σχολική συνθήκη που καλούνται να υπηρετήσουν τους δημιουργεί πρόβλημα, γιατί διαφέρει από αυτό που έχουν στο μυαλό τους ως κανονική σχολική συνθήκη στην Ελλάδα.

Και στις δύο περιπτώσεις οι διαφορές μοιάζουν όχι μόνο να τους εκπλήττουν, αλλά και να αποτελούν μια απειλή γι' αυτούς. Και οι δύο αναρωτιούνται πώς θα τα καταφέρουν.

Στην πρώτη περίπτωση η εκπαιδευτικός θεωρεί ότι μόνο αν αφομοιωθούν γλωσσικά οι αλλόγλωσσοι μαθητές της, θα μπορέσει να πετύχει τους εκπαιδευτικούς της στόχους.

Στη δεύτερη περίπτωση ο εκπαιδευτικός δεν μπορεί να αναγνωρίσει στη συνθήκη της Θράκης καμία οικεία αναφορά και αυτό τον οδηγεί στο να τοποθετεί τον ίδιο του τον εαυτό στη θέση του ξένου.

  Έχουμε να κάνουμε με μεμονωμένες συμπεριφορές;